Разговор помеѓу Зоран Ставрески и Гордана Јанкуловска

ГЈ: Ало!

ЗС: Види, мене не ми се допаѓа тоа нашето, искрено да кажам.

ГЈ: Мене ич.

ЗС:Јас сум против тоа и не ми се допаѓа. Јас не сакам воопшто такви работи и...

ГЈ: Посебно што и нема некој јак ефект. Ама и да има, не е во ред.

ЗС: Не, не, не одобрувам такви работи.

ГЈ: Исто и ја. Ја, мислам, знаеш, ја кажав тогаш шо кажав и посебно шо тоа е 
официјален податок, знаеш. Не е некој таен податок.

ЗС: Не можеш да го направиш да не биде официјален. Тоа е.

ГЈ: Се гледа тоа. Со точно име, презиме, адреса, сé. Значи, не може да не се 
гледа.

ЗС: И после Цацко ќе ни е крив. Ќе излезе по извештаи, сите ќе го пишат.

ГЈ: Да де, да.

ЗС: Не се зафркавај, мислам, колкав и да е влогот, не можам да ја оправдам 
постапката.

ГЈ: Абе, ја тогаш нели зборев...

ЗС: Ако до таму е дојдено, дај да ја изгубиме таа работа и да се тргнеме, шо.

ГЈ: Епа сега. Да де, да. Јасно ти е.

ЗС: Има граници до кај некои работи треба да се постават.

ГЈ: Јасно ти е.

ЗС: Така да, затоа не ти одговарам со порака, не можам пораки за ова, меѓутоа 
сакав и да ти кажам, уште претходно кога го видов и го слушав и по весници и 
по ова, по она. Читам и си викам, што е ова, зошто вака.

ГЈ: Абе, не сме напраиле муабет, многу глупости.

ЗС: Да. Ајде, ќе збориме вечер.

ГЈ: Ај ќе збориме.